🌧️ Grzybica Skóry U Kota

10 min czytania opublikowano 26 listopada 2021 Grzybice skóry wywołane są przez mikroorganizmy należące do różnych grup. Możemy wyróżnić grzybice wywołane przez grzyby dimorficzne ja histoplazmoza czy sporotrichoza i drożdżaki jak malassezioza oraz grzybice powierzchowne wywołane przez dermatofity. Grzybice wywołane przez grzyby dimorficzne w naszym klimacie zdarzają się bardzo sporadycznie i nie stanowią istotnego problemu, z kolei malssezioza jest dermatozą wtórną wikłającą inne choroby jak przykładowo alergie. Tematem niniejszego artykułu są grzybice powierzchowne określane jako dermatofitozy, które stanowią istotny problem u kotów a dodatkowo jako zoonozy mogą zarażać właścicieli. Choroba nie jest aż tak powszechna jak się powszechnie uważa (wśród dermatologów istnieje nawet takie powiedzenie „jeśli coś wygląda jak grzybica zapewne nią nie jest”), ale w przypadku jej wystąpienia wiąże się zwykle z długotrwałym i kłopotliwym leczeniem. Ostatnie dostępne badania epidemiologiczne wykonane w naszym kraju określiły, że grzybice skóry stanowią niecałe 12% wszystkich problemów dermatologicznych u tego gatunku. Bardzo ważnym aspektem dotyczącym grzybicy jest jej zakaźność dla człowieka. W badaniach stwierdzono, że od ponad 50% kotów pochodzących od właścicieli którzy chorowali na grzybice wyizolowano dermatofity M. canis – dermatofita najczęściej wywołującego tą chorobę u kotów. Co ważne duży odsetek kotów około 15% nie wykazywał jakichkolwiek objawów chorobowych. Koty można więc uznać za jedno z istotniejszych źródeł zakażenia tą chorobą dla człowieka. Cechy szczególne dermatofitów Cechą szczególną grzybów należących do dermatofitów jest predylekcja do skeratynizowanych tkanek - czyli takich, które zawierają w sobie białko keratynę, a więc naskórka, pazurów i włosów. Trzy główne rodzaje dermatofitów odpowiedzialne są za chorobę: Microsporum, Trichophyton i Epidrmophyton. Cechą wspólną dla tych mikroorganizmów jest zdolność do rozkładania białka keratyny dzięki umiejętności do wytwarzania specyficznego, trawiącego ją enzymu. Dermatofity można podzielić są na zoofilne, powodujące grzybice zarówno u ludzi jak i zwierząt ( np. M. canis, T. verrucosum), antropofilne ( T. rubrum, E. floccosum) oraz geofilne (M. gypseum) bytujące w glebie. Dla grzybów zoofilnych głównym gospodarzem są zwierzęta, ale mogą one zakażać również człowieka, dla grzybów antropofilnych głównym gospodarzem jest człowiek ale bywają przypadki zakażenia zwierząt, grzyby geofilne zakażają i ludzi i zwierzęta. Zakażenie niektórymi dermatofitami następuje od typowych gospodarzy. Zakażenia T. mentagrophytes związane są głównie po kontakcie z zakażonymi gryzoniami, tak więc najpowszechniej będzie występować u kotów kotów najważniejszym i najczęściej izolowanym dermatofitem jest M. canis, dużo rzadziej spotyka się grzybice wywołane przez M. gypseum T. mentagrophytes. Pozostałe gatunki takie jak Epidermophyton floccosum, M audouinii, M. cookei, M. nanum, M. persicolor., T. rubrum., T. schoenleinii jak również inne są przyczyną sporadycznych zakażeń. U części kotów możliwe są zakażenia bezobjawowe, ale występowanie tego typu zakażeń jest obecnie kwestionowane. Izolowany z sierści materiał genetyczny dermatofitów często jest jedynie zanieczyszczeniem, a nie dochodzi u takich zwierząt do rozwoju choroby. Uważa się, że główne patogeny dające bezobjawowe zakażenia to M. canis rzadziej M. gypseum, T. terrestre i T. ajelloi a wyjątkowo również T. zarażenia się dermatofitami dochodzi za pośrednictwem artrospor znajdujących się na włosach zwierząt, jak również w środowisku gdzie przebywają chore koty. Oznacza to, że można się zarazić przebywając w miejscu gdzie bytował zakażony kot, nawet długo po tym jak kot opuścił dane miejsce (artrospory zachowują zakaźność przez wile miesięcy).Występuje predylekcja rasowa do rozwoju choroby - częściej stwierdzana jest u - kotów perskich i himalajskich. W przypadku kotów perskich spotykane są trudne do leczenia postacie przewlekłe choroby. Dermatofitozy rozwijają się zwykle u kotów z osłabionym układem immunologicznym. Bardziej podatne są koty młode oraz stare, jak również te, u których występują zakażenia innymi chorobami zakaźnymi jak wirusem niedoboru immunologicznego, wirusem zakaźnego zapalenia otrzewnej, białaczki lub też u zwierząt z nowotworami. Ponadto ciąża i laktacja są czynnikami zwiększającymi podatność na chorobę. Infekcja grzybicza może również prowadzić do zaburzeń w układzie immunologicznym, co jest przyczyną trudności w jej kliniczne grzybicy u kotówGrzybica należy do chorób o dosyć zróżnicowanych objawach klinicznych, a zjawisko to określa się w dermatologii mianem mimikry czyli wzajemnego upodabnianie się klinicznie różnych etiologicznie jednostek chorobowych. Najpowszechniej występującymi objawami są wyłysienia, rumień oraz łuski i strupy. Włosy w miejscach występowania zmian zwykle są połamane. Z powodu nadmiernego rogowacenia naskórka w mieszkach włosowych dochodzi do ich zaczopowania co prowadzi do powstania zaskórników. Niekiedy obecne jest zapalenie mieszków włosowych, co prowadzi do powstania grudek i strupów. Innym możliwym objawem jest typowy dla kotów syndrom - prosówkowe zapalenia skóry. Choroba ta polega na powstawaniu na powierzchni skóry licznych grudek wielkości spotykana jest postać kerion i pseudomycetoma (głęboka guzowata). W przypadku tych postaci choroby powstają guzki i guzy. Wyjątkowo dermatofity odpowiadają za zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego. Wyjątkowa postacią dermatofitozy jest pokrzywka barwnikowa występująca u kotów rasy sfinx i dewon rex w postaci licznych grudek i plamek rozsianych po całej powierzchni chodzi o lokalizacje to najpowszechniej dotyczą one głowy zwierzęcia, jego małżowin usznych i kończyn, chociaż zdarzają się postacie uogólnione. Świąd występujący w przebiegu choroby jest zmienny, bywa że prawie nie występuje, u niektórych kotów jest natomiast grzybicy u kotów Rozpoznanie grzybicy, poza objawami klinicznymi u kota opiera się na badaniach dodatkowych. Pomocne jest badanie w świetle lampy Wooda. Lampa ta emituje promieniowanie ultrafioletowe i powoduje fluorescencje matabolitów wytwarzanych przez niektóre gatunki dermatofitów głównie z rodzaju Microsporum. Ostatnio do rozpoznawania grzybic stosowana jest dermoskopia czyli mikroskopia przyżyciowa, polegająca na oglądaniu pod dużym powiększeniem, od kilkudziesięciu do dwustu razy, powierzchni skóry. W przypadku włosów zakażonych dermatofitami mają one charakterystyczne kształt możliwy do zaobserwowania w tym badaniu. Kolejnym badaniem umożliwiającym rozpoznanie jest badanie włosa lub zeskrobiny pod mikroskopem, co uwidacznia typowe struktury dermatofitów jak zarodniki. W przypadku gdy badania nie są rozstrzygające można wykonać badania badanie hodowlane i histopatologiczne lub badanie PCR. Wadą badania hodowlanego jest długi czas oczekiwania na wyniki ponieważ dermatofity rosną stosunkowo wolno na wynik badania hodowlanego czeka się przynajmniej kilka dni a czasem nawet do 2 tygodni. Badanie histopatologiczne, jest badaniem inwazyjnym wykonywane jest niezbyt powszechnie. Wymaga ono pobrania wycinka skóry (w znieczuleniu) i następnie jego odpowiednim zabarwieniu. Również w tym przypadku okres oczekiwania na wynik może wynosić do dwóch tygodni. Metoda ta jest zarezerwowana do diagnostyki guzowatych form grzybic. Oznaczenie materiału genetycznego dermatofitów metoda PCR jest szybsze i podobnie jak badanie hodowlane pozwala na identyfikację gatunku. Wadą metody jest jej bardzo duża czułość powodująca, że wykryty zostanie również materiał genetyczny w przypadku gdy jest on jedynie zanieczyszczeniem ze środowiska, a do rzeczywistego zakażenia nie doszło. Metoda ta da więc wynik dodatni u kota już wyleczone na powierzchni skóry którego jest materiał genetyczny pochodzący od martwych dermatofitów. Wynik dodatni testu PCR więc nie zawsze należy wiązać z rzeczywistym grzybicy u kotówW przypadku gdy dermatofitoza zostanie potwierdzona jedną z podanych powyżej metod, leczenie jest zwykle długotrwałe. Generalnie opiera się ono na stosowaniu leków miejscowych i ogólnoustrojowych. Zaleca się by skrócić włos co ułatwia penetrację leków i zmniejsza zanieczyszczenie środowiska zarodnikami. Poza bardzo ograniczonymi miejscowymi zmianami stosowane jest jednoczesne leczenie miejscowe i ogólnoustrojowe. Samo leczenie miejscowe z zastosowaniem maści czy płynów zawierających w swoim składzie leki przeciwgrzybicze nie zawsze jest skuteczne w związku ze specyficznym behawiorem kota (po prostu leki są szybko zlizywanie i zbyt krótko znajdują się na powierzchni skóry kota). Alternatywa jest kąpiel całego zwierzęcia w szamponach zawierających w swoim składzie substancje przeciwgrzybicze których kilka jest dostępnych w Polsce. Leczenie ogólnoustrojowe opiera się natomiast na podawaniu leków przeciwgrzybiczych zwykle doustnie w tabletkach przez okres czasem nawet kilku tygodni. Metoda jest uciążliwa zarówno dla kota jak i właściciela. Inną metodą leczenia jest stosowanie szczepionek przeciwgrzybiczych chociaż w tym przypadku ostatnio poddawana jest w wątpliwość możliwość wyleczenia kota wyłącznie za pomocą szczepień metafilaktycznych czyli w trakcie trwania choroby. Szczepienie kotów jest ponadto skuteczną metodą by zapobiegać ponownemu wystąpieniu choroby. Dlatego, nawet jeśli leczenie nie polegało na stosowaniu szczepionek warto jest by kot został zaszczepiony po przebyciu choroby i następnie regularnie doszczepiany. Szczególnie na szczepienie przeciwko grzybicy powinni zwrócić uwagą właściciele kotów wychodzących. Koty takie podczas spacerów spotykają się z innymi dzikimi zwierzętami oraz innymi kotami, od których łatwo mogą się zarazić dermatofitozą. Drugą grupą kotów szczególnie narażonych na wystąpienie grzybicy są koty wystawowe, które często podróżują i kontaktują się z innymi osobnikami swojego gatunku. Nadmienić warto również, że ponieważ do grzybicy a zwłaszcza do bezobjawowego nosicielstwa predysponowane są koty długowłose, one również powinny być szczepione przeciwko dermatofitozie. Stosowanie regularnych szczepień ustrzeże nas przed koniecznością często trwającego kilka tygodni leczenia oraz ochroni nas przed zarażeniem się od kota grzybicą Objawy dermatofitozy u kota w postaci wyłysień i stropów na głowie i małżowinach usznych Zakażenie dermatofitami pazurów widoczna ich deformacja Ryc. 3 Dermatofitoza u młodego kota, na kończynie miednicznej widoczne wyłysienie i znacznych rozmiarów łuskostrup Fluorescencja w światle lamy Wooda włosów zakażonych dermatofitem M. canis Ryc. 5 Zarodniki dermatofitów widoczne w badaniu mikroskopowym włosa. Literatura:Angarano D., Scott D.: Use of ketoconazole in treatment of dermatophytosis in a dog. J. of the AVMA 190, 1433–1434, Bensignor E.: Dermatophytosis due to Microsporum persicolor (13 cases) or Microsporum gypseum (20 cases) in dogs. Vet. Dermatol. 10, 1-79, 1999Cornelissen F., Vanden Bossche H.: Synergism of the antimicrobial agents miconazole, bacitracin and polymyxin. B. Chemotherapy 29, 419–427, P., Moriello K., Shaw S.: A review of systemic antifungal agents. Vet. Dermatol. 6, 59–66, K., Medleau L., Cornelius L.: Evaluation of the toxicity of topical enilconazole in cats. 4th World Congress of Veterinary Dermatology A., Rohrbach B., Toal R., Rinaldi M., Grace L., Jones J.: Treatment of blastomycosis with itraconazole in 112 dogs. J. of Vet. Int. Med. 10, 365–371, H., Hepler D., Larson K.: Effectiveness of a topical antifungal agent (clotrimazole) in dogs. J. of the AVMA 179, 163–165, K., Coyner K., Trimmer A. i wsp.: Treatment of shelter cats with terbinafine and concurrent lime sulfur rinses. Vet. Dermatol., 2013, 24, C., Diesel A., Patterson i wsp.: Charakterization of the cutaneus mycobiota in healthy and allergic cats using next generation sequencing. Vet. Dermatol., 2017, 28, Treatment of dermatophytosis in dogs and cats: review of published studies. Vet. Dermatol. 15, 99–107, Coyner K., Paterson S., Mignon B.: Diagnosis and treatment of dermatophytosis in dogs and cats. Vet. Dermatol., 2017, 28, D., Miller W., Griffin C.: Muller & Kirk’s Small Animal Dermatology, 6th Edition, Saunders, Philadelphia, USA, Szczepanik, Piotr Wilkołek, Grzegorz Kalisz, Anna Śmiech Urticaria pigmentosa due to Microsporum canis Infection in a Sphynx Cat - Case report. Acta Vet. (Beogr. 2020, 70, 511-517 Autor: dr hab. Marcin Szczepanik

Niepokojącym objawem chorób skóry powinny być głównie zmiany na skórze, częste drapanie się zwierzaka i drażliwość. Jedną z dosyć częstych chorób jest tzw. Hot Spot, będące ostrym i ropiejący m zapaleniem skóry u zwierzaka. Może zostać wywołane przez bakterie, pasożyty zewnętrzne, czy stan zapalny przewodu słuchowego.

Obraz kliniczny Ponieważ w większości przypadków dermatofitoza dotyczy mieszków włosowych, w obrazie klinicznym często obserwuje się pojedyncze lub mnogie ogniska wyłysień (lub przerzedzeń włosa) pokrytych łuszczącym się naskórkiem. Włosy w obrębie zmienionych obszarów są najczęściej połamane i postrzępione. U niektórych pacjentów występują charakterystyczne, pierścieniowe zmiany z centralnym obszarem gojenia i obwodowo usytuowanym pierścieniem rumienia, któremu towarzyszą drobne grudki i krosty (stąd angielska nazwa dermatofitozy – ringworm). Ten charakterystyczny wygląd zmian jest konsekwencją odpowiedzi układu immunologicznego skóry na niektóre metabolity dermatofitów, uwalniane w czasie ich wzrostu. U dużej części kocich pacjentów zmiany skórne w pierwszej kolejności pojawiają się w obrębie głowy (ryc. 1); należy jednak podkreślić, że dermatofitoza może dotyczyć praktycznie każdej okolicy ciała zwierzęcia. U niektórych kotów dermatofitoza przyjmuje postać rozległych wyłysień, którym towarzyszy jedynie nieznaczny proces zapalany. Czasem u immunokompetentnych osobników choroba manifestuje się wyłącznie obecnością łojotoku suchego (bez zmian skórnych) i pogorszeniem jakości okrywy włosowej (skrócenie i poszarpany wygląd włosa). Zdarza się, że dermatofitoza kotów w obrazie klinicznym przypomina pęcherzycę liściastą, z intensywnym łuszczeniem się naskórka i powstawaniem strupów w okolicy grzbietu nosa, małżowin usznych oraz pazurów (4). W rzadkich przypadkach obserwuje się formę prosówkowego zapalenia skóry. Co ciekawe, u niektórych kotów dermatofitoza przebiega w postaci nawracającego trądziku okolicy brody lub hiperplazjii gruczołu ogonowego (nastroszony ogon), co należy uwzględniać w procesie diagnostyki różnicowej (4). Onychomykoza (grzybica pazurów), jako forma dermatofitozy wywoływanej przez M. canis, u kotów występuje rzadko. Zmiany dotyczą na ogół pojedynczej kończyny i przyjmują postać zanokcicy lub onychodystrofii. Czasami M. canis wywołuje nawracające infekcje przewodu słuchowego (jedno- lub obustronne). Mimo że chorobie najczęściej nie towarzyszy świąd, niektóre koty potrafią w ciągu dosłownie kilkudziesięciu godzin wylizać/wydrapać chore miejsca do postaci silnie rumieniowych zmian przypominających płytkę eozynofilową (ryc. 2). Ponadto, oceniając stopień nasilenia świądu, należy uważać na przypadki łącznego występowania dermatofitozy i schorzeń ektopasożytniczych lub alergicznych (4). Koty perskie są rasą, u której zakażenie dermatofitami może przyjmować zupełnie inną postać – formę pseudomycetomy. W obrazie klinicznym stwierdza się wówczas jeden lub kilka guzków zlokalizowanych w tkance podskórnej (najczęściej okolicy grzbietu oraz nasady ogona), które często ulegają owrzodzeniom, czasem z tworzeniem się przetok. Biorąc pod uwagę przedstawioną powyżej różnorodność klinicznych form dermatofitozy, nie dziwi fakt, że chorobę tę często określa się mianem „wielkiego naśladowcy”. W praktyce oznacza to, że każda zmiana skórna, która wystąpi u kota, może potencjalnie okazać się grzybicą. Rozpoznanie Rozpoznanie dermatofitozy u kotów obejmuje bezpośrednie badanie mikroskopowe zeskrobin oraz włosów, mikologiczne badanie hodowlane, a w niejasnych przypadkach również analizę histopatologiczną wycinków skóry. Część klinicystów jako uzupełniające narzędzie diagnostyczne wykorzystuje również badanie skóry lampą Wooda, jednak w tym przypadku warto pamiętać, że fluorescencję (na jasno zielony kolor) wykazują jedynie niektóre szczepy M. canis (około 50%). Z drugiej strony fluorescencję możemy obserwować również w przypadku obecności niektórych leków, co jest źródłem fałszywie dodatnich wyników. Jak wspomniano, rutynowo stosowaną techniką diagnostyczną jest mikroskopowa ocena zeskrobin oraz włosów. Materiał najlepiej pobrać z obszarów przerzedzeń włosa, ognisk wyłysień oraz z miejsc intensywnego łuszczenia się naskórka. Najbardziej odpowiednie są zmiany świeże oraz obrzeża wyłysień, a nie ich obszar centralny. Pozyskany materiał poddaje się działaniu 10% KOH lub chlorolaktofenolu w celu rozpuszczenia mas keratynowych i lepszej wizualizacji elementów grzyba. Za wynik dodatni uważa się obecność artrospor i/lub strzępek grzyba. Niestety, bezpośrednia ocena mikroskopowa zeskrobin czy włosów w przypadku pacjentów z dermatofitozą jedynie w 40-70% przypadków pozwala na postawienie ostatecznego rozpoznania (4). Dlatego też za najbardziej wiarygodną metodę diagnostyczną uważa się przeprowadzenie hodowli mikologicznej. Badanie to pozwala jednocześnie (na podstawie makro- i mikroskopowego wyglądu kolonii grzyba) na identyfikację gatunku dermatofitów. Najczęściej używanymi podłożami są podłoże testowe dermatofitów DTM (Dermatophyte Test Medium) (ryc. 5) oraz podłoże Sabourauda (ryc. 3 i ryc. 4). Zebrany materiał należy delikatnie nanieść na podłoże, unikając zbyt głębokiego wciskania w nie próby. Podłoże należy obserwować codziennie przez 2-3 tygodnie. W przypadku dermatofitozy wraz ze wzrostem kolonii grzyba podłoże zmienia kolor na malinowy, podczas gdy wzrost grzybów saprofitycznych nie powoduje zmiany koloru lub wywołuje ją po dłuższym czasie wzrastania (ryc. 6). Kolonie M. canis makroskopowo mają białobeżową barwę i pokryte są charakterystycznym „meszkiem”. Warto podkreślić, że nawet badania hodowlane obarczone są ryzykiem wystąpienia wyników fałszywie ujemnych lub fałszywie dodatnich. Na przykład niektóre szczepy M. canis nie zmieniają barwy podłoża hodowlanego na kolor czerwony. Fałszywie ujemny wynik otrzymamy również u zwierzęcia zakażonego M. persicolor, w przypadku kiedy materiałem diagnostycznym były włosy, a nie powierzchowne warstwy naskórka. Ponadto często nie udaje się wyizolować dermatofitów ze zmian typu pseudomycetoma (4). Również u pacjentów, którzy otrzymywali leki przeciwgrzybicze, może nie dochodzić do wzrostu dermatofitów na podłożu. W przypadku wyizolowania dermatofitów od zwierzęcia niewykazującego objawów klinicznych należy podejrzewać zakażenie subkliniczne lub bierne przenoszenie elementów grzybów na sierści zwierzęcia. Aby zdiagnozować obecność dermatofitów u bezobjawowych nosicieli, należy do pozyskania materiału użyć szczoteczki do zębów lub szczoteczki z zestawu chirurgicznego, którymi szczotkuje się kota przez kilka minut, a następnie szczoteczkę umieszcza się na podłożu hodowlanym. Czasem też pozostawia się pacjenta na kilka dni w klatce, a następnie zbiera do badania włosy z podłogi. Alternatywnie można przetrzeć całą sierść kota wilgotnym papierowym ręcznikiem, a następnie jego fragment umieścić na podłożu. Po tym, gdy dojdzie do wzrostu kolonii, możemy przystąpić do identyfikacji gatunku dermatofita. Materiał diagnostyczny pobiera się fragmentem (kwadracikiem 5-7 mm) taśmy samoprzylepnej, którą należy delikatnie odcisnąć na powierzchni badanej hodowli. Powinno to być jedno dotknięcie (bez przesuwania taśmy na boki). Następnie kładzie się ten fragment taśmy na kropli barwnika (laktofenol, błękit metylowy) i przykrywa szkiełkiem nakrywkowym. Preparat ocenia się głównie na obrzeżach taśmy, używając obiektywu o powiększeniu 10x lub 40x. Oceniamy wygląd makrokonidiów, które w przypadku M. canis mają kształt wrzecionowaty, grubą ścianę oraz 6 lub więcej przegród.

^{Grzybica paznokci może rozwinąć się w wyniku zakażenia paznokci grzybami po wcześniejszym zakażeniu skóry, jak np. w stopie atlety. Jeżeli grzybica stóp nie zostanie wyleczona w odpowiednim czasie, grzyb może rozprzestrzenić się na paznokcie. Wówczas leczenie jest znacznie trudniejsze, ponieważ grzyby wnikają głębiej w paznokieć.}

Do chorób skóry, na które dosyć często zapadają koty należą: grzybice skóry, pasożyty zewnętrzne, alergie oraz choroby o podłożu autoimmunologicznym, wypadanie sierści na tle hormonalnym, nowotwory skóry oraz choroby wywołane nieprawidłowym żywieniem. Grzybica to choroba skóry, włosów, a także pazurów wywołana przez grzyby. Najczęstsza grzybica skóry u kotów wywoływana jest przez grzyb drobno – zarodnikowy Microsporum canis. Określana jest mianem mikrosporozy. Rozprzestrzenia się bardzo szybko i łatwo w miejscach, gdzie trzymanych jest więcej kotów, czyli w schroniskach, większych hodowlach, a także na wystawach. Źródłem zakażenia przeważnie są z pozoru zdrowe koty, które same nie chorują na nią, a są nosicielami tego chorobotwórczego grzyba. Zarazić się nią można poprzez bezpośredni kontakt zwierząt, ale również przez przedmioty wspólnego użytku takie jak: zabawki, kocyki, transportery i inne. Formy przetrwalnikowe grzyba, czyli zarodniki mogą zarażać przez wiele miesięcy, a nawet lat. Również pasożyty takie jak pchły mogą przenosić grzybicę skóry, gdyż podczas ssania krwi chorych na grzybicę zwierząt, jego zarodniki dostają się do narządów gębowych pchły, potem są one przenoszone na skórę kolejnych zwierząt domowych. Ta choroba przenosi się niestety także na ludzi. Objawia się wtedy łuskowatymi, jasnoczerwonymi zmianami na skórze, które przeważnie występują na twarzy, rękach oraz na ramionach. Oczywiście i u kotów i u człowieka grzybica jest wyleczalna. Pasożyty zewnętrzne bytują na powierzchni skóry ich pożywieniem jest krew oraz złuszczony naskórek są dużym obciążenie dla organizmu zaatakowanego przez nich kota. Powodują silne swędzenie, zapalenie skóry, ropnie, krosty oraz uczulenia. Przeważnie organizm zdrowego zwierzaka potrafi obronić się przed masową inwazją wszy, pcheł, świerzbowców, kleszczy czy wszołów, ale gdy jego odporność jest, chociaż trochę osłabiona to wtedy pasożyty atakują i bez żadnych przeszkód prowadzą swoją niszczycielską działalność. Ofiarami ataków pasożytów przeważnie są małe, osłabione lub stare koty. Do pasożytów atakujących koty należą: kleszcze, wszy, pchły, świerzbowce, larwy much, roztocze jesienne oraz kocie wszoły. Alergie to kolejne choroby skórne występujące u kotów. Są one wynikiem nadmiernej reakcji organizmu na różne alergeny. Wyróżniane są uczulenia pokarmowe i kontaktowe. W momencie, gdy dojdzie do uczulenia pokarmowego to oprócz zmian skórnych, które się pojawiają, często dochodzą również zaburzenia żołądkowo – jelitowe. W przypadku uczulenia kontaktowego nadmierna reakcja obronna występuje już przy samym kontakcie dotykowym z alergenem. Rozpoznanie, a także leczenie alergii jest dosyć trudne i wymaga od właściciela tego pluszaka wiele cierpliwości. Choroba o podłożu immunologicznym, czyli autoagresja występuje bez udziału żadnego alergenu z zewnątrz. Do najczęstszych schorzeń tego typu należą liszaj rumieniowaty oraz pęcherzyca, ale występują one bardzo rzadko. Liszaj rumieniowaty charakteryzuje się występującymi przeważnie na łapach i uszach łuskami oraz strupami. Objawami pęcherzycy są skórne wykwity w postaci pęcherzyków, które pojawiają się przeważnie wokół oczu i na wargach. Gdy pękną powstają wtedy płaskie wypryski zapalne oraz owrzodzenia. Leczenie już rozpoznanego tego schorzenia jest bardzo długie. Nie wolno leczyć kota na własną rękę, konieczne jest udanie się z nim do weterynarza. Wypadanie sierści na tle hormonalnym ten przypadek choroby skóry wśród wielu naukowców budzi mieszane uczucia, gdyż nie wszyscy są zgodni, co do tego, że wypadanie sierści u kotów na pewno ma podłoże hormonalne. U kotów kastrowanych, tak samo jak i u kotów niekastrowanych zdarzają się symetryczne ubytki włosów na bokach, brzuch czy na wewnętrznej stronie ud. Swędzenie wtedy nie występuje i wydaje się, że raczej koty nie cierpią z tego powodu. Czasami skóra może być trochę zaczerwieniona oraz pokryta łuskami, ale przeważnie w wielu przypadkach nie występują żadne oznaki tej choroby. Przypuszczalnie taka symetryczna „łysinka” występuje u kotów, które często liżą jedno miejsce. Zaaplikowanie kotu dawki hormonów przeważnie rozwiązuje tą sytuację, ale niestety często tylko na moment. Nowotwory skóry niestety są dosyć częstą przypadłością u kotów. W porównaniu do innych zwierząt u kotów mają one w wielu przypadkach charakter złośliwy. Atakują one wszystkie warstwy skóry oraz jej wytwory. Zmiany zwyrodnieniowe występują w skórze właściwej, podskórnej warstwie tłuszczowej, torebkach włosowych, mięśniach, w naskórku, a nawet w naczyniach krwionośnych oraz w nerwach. Nie wolno zwlekać z badaniem oraz usunięciem podejrzanie wyglądających guzów skórnych, ponieważ może to doprowadzić do przerzutów. Im wcześniej kot będzie zoperowany, tym jest większa szansa na jego całkowite wyleczenie. Karmienie kota nieodpowiednim lub przeterminowanym pokarmem to niestety czynniki sprzyjające wywołaniu chorób o podłożu błędu żywieniowego. Niestety właściciele kotów bardzo często podają im suchą karmę, jest to bardzo poważny błąd żywieniowy. Powoduje, że skóra kota jest tłusta, łuszcząca się, a jego sierść jest matowa, następuje swędzenie oraz wypadanie włosów. Zwierzak wtedy bardzo często się drapie oraz gryzie swoją skórę, powstają skaleczenia, które następnie mogą zostać zakażone zawsze obecnymi na skórze bakteriami i przekształcają się w egzemę. Dlatego, aby uniknąć rozwoju różnych skórnych chorób trzeba dbać o swojego pupila, stosując odpowiednią pielęgnację jego ciała oraz zapewniając mu odpowiednią dietę.

Żołądek kota jest jednak mniejszy niż u czworonogów, a same wymioty szybciej mogą powodować u niego poważne konsekwencje zdrowotne. Odruch wymiotny oraz same wymioty pojawiają się jako ochrona organizmu przed zatruciem, czy uszkodzeniem przewodu pokarmowego. Wymioty u kota mogą rozpocząć się od fazy nudności. ^{Przez aktualizacja dnia 15:14 Dermatozy są u kotów dość częstym problemem. Mogą objawiać się jako wykwity skórne, krosty, zmiany ropne, miejscowe wyłysienia czy nadprodukcja łoju i łupież. Leczenie chorób skórnych zwykle obejmuje zarówno kurację miejscową, jak i leczenie bardziej ogólne, uzależnione od przyczyny wystąpienia problemów dermatologicznych. Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS) Dermatozy wywołane przez pasożyty należą do najczęściej spotykanych problemów skórnych u kotów. Borykają się z nimi głównie koty wolno żyjące i wychodzące, ale to nie oznacza, że koty pozostające wyłącznie w domu nie są na nie narażone. Niektóre pasożyty mogą przybyć do domu np. na naszych butach czy ubraniu, może też przynieść je chociażby pies. Alergiczne pchle zapalenie skóry (APZS) to choroba dotykająca wiele kotów, które zostały zaatakowane przez pchły. Ślina pcheł to silny alergen. Do objawów APZS należą: silny świąd i związane z nim uporczywe drapanie się zwierzęcia, wyłysienia, intensywne wylizywanie się, zaczerwienienie skóry, wypryski, grudki zapalne. Dodatkowym problemem, oprócz samych zmian skórnych, są ranki tworzące się na skutek drapania się i intensywnego wylizywania, a nawet wygryzania sierści przez kota. W tych miejscach uszkodzona skóra podatna jest na nadkażenia bakteryjne. Leczenie APZS polega na podawaniu zwierzęciu sterydowych leków przeciwzapalnych oraz przeprowadzeniu skutecznego odpchlenia. Wyłysienia to charakterystyczny objaw chorób skóry u kota ©ShutterstockNużyca u kota Oprócz pcheł, sprawcami chorób skóry mogą być także inne pasożyty, np. nużeńce (rodzaj roztoczy), wszy czy wszoły. Nużycę kotów wywołują dwa gatunki nużeńców, które zaczynają się namnażać najczęściej w wyniku wcześniejszego osłabienia organizmu zwierzęcia czy spadku odporności. Objawy nużycy obejmują głównie obszar głowy, oczu, uszu, szyi, i należą do nich: świąd, wyłysienia, łuski, krosty i strupki, a także zapalenie ucha. Wszy atakują najczęściej młode koty, choć zdarzają się i u osobników starszych. Podobnie jak ślina pcheł, ślina wszy również wywołuje świąd i reakcję zapalną. Oprócz zmian zapalnych oraz łuszczącego się naskórka, występują ranki powstałe na skutek samookaleczania się kota. Zmiany są widoczne najczęściej na głowie, pachach, stawach łokciowych, w pachwinach i kroczu. Dodatkowo zwracają uwagę liczne jaja pasożytów, wyglądające jak łupież. Postępowanie przy wszawicy jest podobne jak przy inwazji pcheł. Grzybica skóry u kota U kotów występuje przede wszystkim dermatofitoza, czyli grzybicze zakażenie łodygi włosa i warstwy rogowej naskórka. Powoduje ona miejscowe wyłysienia oraz łuszczenie się skóry, ponadto łojotok oraz rumień. Zazwyczaj nie wywołuje świądu. Obejrzane pod mikroskopem kocie włosy są wyraźnie zmienione morfologicznie i połamane. Dermatofitoza jest chorobą dotykającą koty dość często; dotyczy to zwłaszcza kotów żyjących w grupach, ale nie tylko. Kot zarazić się może zarówno przez kontakt z drugim chorym zwierzęciem (lub nosicielem) bądź poprzez środowisko. Zarodniki grzyba obecne są w dużej ilości w otoczeniu chorego kota, i to nawet przez kilka miesięcy, dlatego leczenie grzybicy może być długotrwałe, a choroba ma tendencję do nawrotów. Do czynników sprzyjających rozwojowi grzybicy należą: wiek (przede wszystkim kocięta i koci seniorzy), uszkodzenia skóry (w tym mikrourazy, np. po ukąszeniu pcheł), które sprzyjają namnażaniu się grzybów chorobotwórczych, osłabiona odporność u kota, częste kąpanie kota, i zbyt intensywna toaleta zwierzęcia. Dermatofity chętnie namnażają się w wysokiej temperaturze, ale ekspozycja na słońce ma działanie grzybobójcze. Leczenie polega na podawaniu preparatów przeciwgrzybiczych. Warto rozpocząć kurację środkami działającymi miejscowo – roztworami do smarowania, spryskiwania bądź kąpieli. Konieczne może być ogolenie miejsc zmienionych chorobowo. Środki doustne (najczęściej itrakonazol) działają niekorzystnie na wątrobę. Wspomagająco lekarz może podać szczepionkę przeciwgrzybiczą. Należy równolegle zadbać o wzmocnienie odporności, gdyż własna odpowiedź immunologiczna to kluczowy element procesu leczenia kota. Inną chorobą o podłożu grzybicznym jest liszaj obrączkowaty (obrączkowy). Liszaj u kota, podobnie jak u ludzi, można rozpoznać po okrągłych, zaognionych, łuszczących się zmianach na skórze. Chorobie towarzyszy świąd oraz miejscowe wyłysienia. Alergie i atopowe zapalenie skóry u kotów Objawy skórne mogą wskazywać na alergię u kota. Dermatozy są częstymi symptomami zarówno alergii kontaktowych, jak i pokarmowych. Jedną z najczęściej występujących u kotów chorób o podłożu alergicznym jest atopowe zapalenie skóry. Pierwsze objawy kliniczne atopii pojawiają się najczęściej u młodych kotów, między 6. a 24. miesiącem życia. Należą do nich: silny świąd, ustępujący po podaniu glikokortykosteroidów; zapalne zmiany skórne: prosówkowe zapalenie skóry lub zespół eozynofilowy w postaci wrzodów, płytek eozynofilowych (zaogniona, wypukła, silnie swędząca zmiana) bądź ziarniniaka (zmiany guzkowate lub liniowe); charakterystyczne miejsca występowania zmian: głowa (zwłaszcza okolice uszu i powiek), szyja, brzuch, tylna strona ud, przestrzenie między palcami; u niektórych kotów rozwijają się dodatkowo inne choroby zapalne: alergiczne zapalenie oskrzeli, zapalenie spojówek, zapalenie błony śluzowej nosa. Leczenie AZS u kotów polega na identyfikacji alergenu i unikania kontaktu kota z tym alergenem, leczeniu objawowym oraz immunoterapii. Leczenie objawowe polega na stosowaniu leków zapalnych i przeciwświądowych. Szczególnie ważna jest jednak dokładna identyfikacja alergenu, dzięki której można wdrożyć immunoterapię swoistą (odczulanie), która przynosi efekty u 50–80% pacjentów. Zaburzenia produkcji łoju i rogowacenia naskórka u kota Do tej grupy chorób należą np. łojotokowe zapalenie skóry, trądzik kotów, zapalenie skóry charakterystyczne dla kotów perskich i egzotycznych (obejmujące skórę pyszczka). To ostatnie schorzenie objawia się rumieniem i zmianami wysiękowymi; wraz z postępem choroby zwierzęciu może dokuczać także świąd. Łojotokowe zapalenie skóry u kotów najczęściej objawia się obecnością łusek koloru białego, szarego lub żółtawego i suchością skóry. Łojotok u kotów raczej przebiega bez świądu, chyba że jego przyczyną pierwotną są np. inwazje pasożytów, choroby alergiczne czy zapalenie mieszków włosowych. U kotów może wystąpić także trądzik. Jego główna przyczyna to zaburzenia rogowacenia w obrębie mieszków włosowych i przerost przewodów gruczołów łojowych. Rzadziej trądzik wywołują zakażenia bakteryjne, zmiany hormonalne oraz nadwrażliwość pokarmowa. Koci trądzik można zaobserwować najczęściej na brodzie i w okolicach dolnej wargi, rzadziej na wardze górnej. W pierwszej fazie krostki trądzikowe mają postać ciemnych punktów, przybierających potem formę grudek, zaskórników. Trądzik u kota najczęściej występuje w okolicach brody ©ShutterstockCiężka postać trądziku u kota może obejmować : wyłysienia w okolicach zmian, stan zapalny tkanki podskórnej, powstawanie torbieli, a następnie blizn potrądzikowych. O sposobie leczenia danego przypadku trądziku u kota decyduje lekarz, a zaleconą kurację należy kontynuować do całkowitego wygojenia się zmian. Trądzik ma tendencję do nawracania, zwłaszcza w przypadku kotów o słabszej odporności. Inne choroby skóry u kota Należy tu wymienić choroby na tle bakteryjnym, jak ropno-urazowe zapalenie skóry, zapalenie mieszków włosowych o podłożu bakteryjnym, głębokie ropne zapalenie skóry, ropnie podskórne. Do charakterystycznych objawów, poza objawami skórnymi, należą często gorączka, powiększone węzły chłonne i inne symptomy infekcji ogólnej. Ropne zapalenie skóry może rozwinąć się w konsekwencji nieleczonej choroby alergicznej jako powikłanie długotrwałego procesu zapalnego, a także wszelkich schorzeń wywołujących świąd (nadkażenie ranek powstałych poprzez samookaleczenie się kota). Infekcje bakteryjne leczone są antybiotykami oraz – wspomagająco – innymi lekami, które przyspieszają łagodzenie zmian zapalnych, środkami niwelującymi świąd. U kotów mogą wystąpić ponadto – choć rzadko – choroby skóry o podłożu autoimmunologicznym. Należą do nich: pęcherzyca liściasta czy liszaj rumieniowaty. Dla liszaja rumieniowatego charakterystyczne są łuski i strupy, u kota występujące zwykle na łapach i uszach. Przy pęcherzycy natomiast zmiany skórne mają postać pęcherzyków, umiejscowionych najczęściej wokół oczu i na wargach. Gdy pękną, w ich miejscu tworzą się wypryski zapalne oraz owrzodzenia. Leczenie chorób autoimmunologicznych jest długie i musi odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza. Prosówkowe zapalenie skóry u kota – schorzenie o różnych przyczynach Prosówkowe zapalenie skóry to choroba dość trudna w diagnozie i leczeniu. Należy raczej powiedzieć, że jest to zespół objawów o różnych przyczynach. Obraz kliniczny prosówkowego zapalenia skóry u kota prezentuje się następująco: zmiany skórne są łatwiejsze do zlokalizowania na dotyk niż na oko; są to skupiska małych, zwykle zestrupiałych grudek przypominających ziarenka prosa; grudki najczęściej występują na głowie i szyi, na kończynach, tułowiu oraz na grzbiecie, w okolicach odcinka lędźwiowego kręgosłupa; w dalszym przebiegu choroby grudkom towarzyszą często takie objawy jak wyłysienia, owrzodzenia i nadżerki; zmianom często towarzyszy świąd. Przyczyn prosówkowego zapalenia skóry może być wiele i należą do nich reakcja związana z nadwrażliwością na ugryzienia owadów, zwłaszcza pcheł, alergia pokarmowa (prosówkowe zapalenie skóry może występować nawet u 20% pacjentów), alergia na podawane leki, nadwrażliwość na alergeny środowiskowe, zakażenie grzybicze, a konkretne dermatofitoza – ponieważ u kotów grzybica raczej nie wywołuje świądu, współwystępowanie świądu z dermatofitozą powinno być sygnałem, aby diagnozować zwierzę w kierunku prosówkowego zapalenia skóry, zakażenia bakteryjne, pęcherzyca liściasta. Skuteczne leczenie prosówkowego zapalenia skóry polega na wyeliminowania stanu zapalnego skóry przy jednoczesnej identyfikacji i leczeniu przyczyn pierwotnych. Dlatego tak ważna w przypadku tej i innych dermatoz jest drobiazgowa diagnostyka, obejmująca dokładny wywiad lekarski i badanie palpacyjne, badanie otoskopowe skóry, sprawdzenie okrywy włosowej pod kątem obecności pcheł, niekiedy również badanie kału pod kątem obecności innych pasożytów. Przy prosówkowym zapaleniu skóry wykonuje się także badania cytologiczne – są one nieocenione zwłaszcza przy podłożu zakaźnym czy autoimmunologicznym choroby. W przypadku podłoża alergicznego należy podjąć działania wskazane przy konkretnym typie alergii, np. zmianę leków, dietę eliminacyjną.} 6wFmkj.

31f6kryo18.pages.dev/290

31f6kryo18.pages.dev/65

31f6kryo18.pages.dev/232

31f6kryo18.pages.dev/391

31f6kryo18.pages.dev/8

31f6kryo18.pages.dev/181

31f6kryo18.pages.dev/300

31f6kryo18.pages.dev/132

31f6kryo18.pages.dev/163

grzybica skóry u kota